Geschreven op 4-12-2016
In de aanloop naar de avond over verliesverwerking, werd ik zelf geconfronteerd met een overlijden in mijn omgeving. Het raakte me, het hield me bezig, het hield mijn gezin bezig en de gesprekken waren fijn. Ik kon het niet loslaten en besloot naar het afscheid te gaan.
Zonder dat ik de familie ken, die dit verlies moeten dragen. Ik ken wel de vrienden van, ik zie wat het doet met de jongelui en hoe ze dit samen verwerken. Ook dat raakt me, dat verwondert me en dat doet me ook goed. Natuurlijk kwamen de tranen, niet omdat ik deze jongen zelf ga missen, maar wel om wat het met mij doet, het had mijn kind kunnen zijn, wat een gemis je kind te moeten laten gaan, het was een zoon, een broer een oom.
Na afloop ga ik naar het strand om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ze gaan alle kanten op, hoe is dat om zo jong een oom te verliezen, ik weet het niet. En dan ben ik ineens bij mijn eigen verdriet. Mijn moeder was ook zus, en tante en ik had ook allemaal neefjes en nichtjes die jonger waren. Nooit heb ik me afgevraagd hoe het voor hen was. Nu meer dan 30 jaar later komen de gesprekken mondjes maat wel eens op dit onderwerp. We wonen niet meer dicht bij elkaar dus zijn de gesprekken zeldzaam. De tranen laat ik maar even stromen.
En dan bedenk ik, een afscheid zou een berusting moeten zijn, na een week hectiek hier naartoe leven en alles afronden. Dat kan bij oudere mensen, of langdurige ziekte zo zijn, maar nu… iemand aan het begin van zijn leven, in de bloei van zijn leven… en allemaal zo plotseling…. voor deze familie is het geen afronding of berusting, dit voelt als… nu begint het pas. Ik heb natuurlijk geen idee hoe deze familie dit zelf ervaart, maar dat is wat ik er bij voelde op dit moment.
En dat is wat ik me er bij voor kan stellen, wanneer je iemand verliest die midden in het leven staat, maar ook nog aan het begin van het leven staat. Dan valt er zoveel weg, en natuurlijk kijk je naar alles wat er wel was, maar dat, dat wat nooit meer zal zijn, zal altijd op de achtergrond een rol spelen, altijd weer.
Ik wens deze familie, en een ieder die door verlies, een stuk toekomst verloor, heel veel kracht toe om zich door alle moeilijke momenten heen te slaan, elke keer opnieuw.
Op het strand maakte ik deze foto en dit elfje ontstond erbij:
De
Opkomende zee
neemt alle sporen
van vandaag met zich
Mee
Leave a Comment