Wel willen maar toch uitstellen!
Herken je dat, je wilt ergens mee beginnen, je hebt er ook echt zin in, maar je stelt het steeds maar uit.
En eigenlijk heb je er zelf geen flauw idee van waarom je dat steeds uitstelt.
Dit had ik het afgelopen half jaar of misschien nog wel langer. Ik had nl een heel mooi boek gekocht zo één die je zelf kunt invullen. Het heeft blanco blaadjes, ik wilde deze keer geen lijntjes en dat was nog best moeilijk te vinden.
Ik moest er namelijk ook in kunnen tekenen. Eén van mijn andere hobby’s. Maar het boek bleef onaangeroerd, het lag zelfs een beetje naar me te lonken. Ik kon voelen dat het gevuld wilde worden en toch deed ik het niet. Ik had er heel veel zin in. Ik zag het ook al helemaal voor me hoe het er uit zou kunnen zien. Ik kwam ineens allemaal berichten tegen van mensen om me heen, die boeken of schriften volschreven.
Een dagboek
Dit wilde ik ook, een dagboek! Elke dag schrijven, maar daar begon de ellende. Ik had nogal wat eigen ideeën hierbij:
- Het moest ergens over gaan (wat werd het onderwerp?)
- Liefst elke dag schrijven op een vast tijdstip (wat is het beste tijdstip?)
- Kleurig moest het worden (hoe pak ik dit aan)
- Netjes schrijven (voor mij best een opgave) zo zonde wanneer het halverwege weer niet te lezen is.
Het beeld was prachtig, net handschrift, mooie tekeningen, kleurrijk plaatjes of kaartjes tussen de tekst geplakt. De kaartjes van de bioscoop zouden nu echt in een “plakboek” gaan. Ja het moest er vooral zo perfect mogelijk uitzien, zodat ik er mee kon pronken. Niet dat ik dat zou doen, maar die gedachte was er wel op de achtergrond. Dat je er mee voor de dag kon komen of dat een ander zou zeggen, wat gaaf!
Beperkende overtuigingen
Allemaal beperkende overtuigingen van mezelf. Want hé? het wordt een dagboek, wie gaat daar in lezen? Hopelijk toch echt alleen ikzelf. In december ging ik echt beginnen. Ik vertelde het aan iemand en stuurde een foto zodat ik echt niet meer terug kon (dacht ik).
Weer verdween het boek maanden op de stapel. De volgende overtuiging kwam om de hoek kijken. Het moest op een mooie datum beginnen! Gisteren was zo’n mooie datum, het was 1 mei. Perfect! Maar je raad het al… weer bleef het boek onaangeroerd, maar inmiddels lag het wel op m’n bureau. Uitstelgedrag noemen we dit ook wel.
Vandaag is de dag dat ik begon. Ineens bedacht ik me, 2 mei is toch ook een mooie datum? En op donderdag, zelfs niet eens aan het begin van de week. De 1e stap was gezet, deze overtuiging ging overboord. Elke dag is een goeie dag, na een half jaar wist ik dat, wanneer ik niet de eerste letter op papier zou zetten, ik nooit zou beginnen. En toen gebeurde het. De letters op het papier spraken me toe en vertelden me wat de bedoeling is van dit boek.
Ik las het volgende:
- Het hoeft niet mooi, perfect, divers of kleurrijk te zijn.
- Alles mag en er zijn GEEN REGELS!!!!!
- Er is geen perfect of vast tijdstip. Er is geen regelmaat.
- Ik mag schrijven wat ik wil en wanneer ik wil.
- Ik mag ook tekenen, plakken, schilderen wat ik wil en het mag over van alles gaan.
- Ik mag boos, blij, lief, teleurgesteld of verdrietig zijn. Alles mag en kan en niks moet.
Jee wat was dit een verademing. En vooral wat een vrijheid.
Ik ben begonnen! De 1e bladzij is gevuld en ik geef mezelf ruimte om in vrijheid te bewegen. Wat een les! En ik was het gewoon zelf he? Ik had deze regels verzonnen.
Herken je dat? Je denkt dat de regels je worden opgelegd, maar het zijn jouw eigen overtuigingen die dit doen. Je beperkt uiteindelijk jezelf!
Wanneer wij en onze kinderen weer meer kunnen opgroeien en leven in de vrijheid van mogelijkheden, pas dan kunnen we onszelf weer beter zien en leren kennen.
Ik wens je heel veel mooie blanco pagina’s toe die jij op jouw manier gaat vullen.
Leave a Comment