Iemand verliezen al voor hij er niet meer is, je zit met je handen in het haar….
Deze blog schreef ik op 11-8-2015:
De afgelopen weken gebeurde er veel in mijn omgeving, niet eens zo zeer bij mij persoonlijk, maar wel bij mensen om mij heen. In korte tijd hoor ik van 3 mensen die overleden zijn door zelfdoding.
Zelfdoding zorgt voor veel ongeloof. De mensen die dicht bij de overledene staan kunnen vaak nog wel een bepaald begrip opbrengen. Ze hebben deze persoon zien worstelen, zoeken, strijden en steeds verder van hen af zien glijden.
Voor buitenstaanders is het moeilijker te bevatten, zij kennen niet de “informatie-van-binnen” die er voor zorgt dat de betreffende persoon zich depressief is gaan voelen en geen uitweg meer ziet. Deze persoon kan zich voor de buitenwereld heel anders laten zien dan bij zijn gezin/familie. Hij zet als het ware een masker op. Het lijkt alsof er niets aan de hand is. Wanneer je wat verder van deze persoon af staat, zal het dan ook een donderslag bij heldere hemel zijn, wanneer hij er niet meer is. En je hoort dan pas hoe het verhaal echt in elkaar steekt. Je hoort dan vaak zeggen, ‘had ik het maar geweten…’ maar ja wat dan? Hoe help je iemand die zich depressief voelt en geen uitweg meer ziet, als naaste familie dit al niet kan?
Hoe jachtig is ons leven? Hebben we nog wel echte aandacht voor elkaar? Wat willen we bereiken wanneer we iemand vragen hoe het gaat? Hebben we echt tijd om te luisteren, wanneer men zegt dat het niet zo goed gaat? Of stel je de vraag op deze manier: “Gaat het goed?” Waardoor het voor de ander heel makkelijk is om met “Ja” te antwoorden en we gaan weer over op de orde van de dag. Luister je wel echt? Ook ik betrap me er regelmatig op dat ik niet echt de tijd neem om naar iemand te luisteren, zeker op momenten dat ik zelf ook onderweg ben. Zou het niet veel fijner zijn wanneer we dit wel kunnen doen? Wat heeft het jachtige leven voor zin, wanneer we niet meer echte aandacht voor elkaar kunnen hebben?
Daarnaast: Er is zoveel in ons leven waar we ons niet van bewust zijn. Aan wie zijn wij loyaal? Naar wie willen we onbewust toe? Wat is er allemaal in ons familieverleden gebeurd, waar we ons niet bewust van zijn, maar waar een deel van ons wel loyaal aan is of naar toe verlangt? Het kan heel zwaar voelen, maar je hebt geen idee waar het vandaan komt. Uit ervaring weet ik dat in elke familie wel “iets” speelt. Familiegeheimen, soms weet men dat ze er zijn, en soms is niemand zich er meer bewust van, omdat het letterlijk in de doofpot is gestopt. Jouw ziel kan zich nog wel conformeren aan deze geheimen, aan dat wat niet wordt uitgesproken. Je kunt je aangetrokken voelen tot iemand in de familie zonder dat je weet waarom, je kunt je naar voelen, zonder dat je er in het heden ‘reden’ toe hebt. Je voelt je depressief, maar je weet vanuit je denken, dat je er geen reden toe hebt, en toch voel je het. Waar komt het ineens vandaan, en waarom kom je er niet meer uit?
Een depressie is een enorme ophoping van heel veel emoties tegelijk. Waar geen weg meer in te vinden is. Je weet niet waar je moet beginnen en kunt het zelf niet meer ordenen. Het is zoveel dat je ineens alle gevoel kwijt lijkt te zijn. Niets doet er meer toe op dat moment. Veel van deze emoties komen uit het leven dat je nu leeft, maar je neemt ook veel emoties onbewust mee vanuit je familieverleden. Welke emoties zijn van jou en welke horen eigenlijk bij iemand anders?
Een depressie is nog steeds een taboe. Kijk maar eens op de sociale media, alles moet maar zo mooi mogelijk zijn, maar niemand is elke dag blij en heeft continu een geweldig leven. Toch kan ook dit voor jou een druk zijn om hierin mee te willen gaan, zodat je je eigen gevoelens niet meer serieus neemt. Het jachtige mee-willen-doen in deze maatschappij zorgt er misschien wel voor dat steeds meer mensen zich eenzaam en onbegrepen voelen.
Zoals in de nieuwe Disney film ‘Inside Out’ zo mooi 
naar voren komt, je kunt niet altijd alleen maar blij en vrolijk zijn, Ook verdriet hoort bij het leven en gaat hand in hand met geluk. We hebben emoties als boos, bang en afschuw nodig om verdriet en blijdschap beter te kunnen voelen en begrijpen. (aanrader deze Disney film)
In het stuk hierboven staan heel veel vragen, wat gebeurt er als je wat meer inzicht zou krijgen in de antwoorden?
Voel je je wel eens depressief? Durf je er niet voor uit te komen, omdat je je er voor schaamt? En heb je behoefte aan een luisterend oor en wat meer inzicht, schroom dan niet en neem contact op. Als je onderaan de ladder staat, kom je nooit bovenaan wanneer je niet de eerste stap zet. Elke stap is er 1 op weg naar boven. Iedereen heeft een eigen trap, met een verschillend aantal treden, en een verschillend tempo. Blijf in contact met hen die je lief zijn en neem jezelf serieus, want als jij jezelf niet serieus neemt wie doet het dan wel?
Het is niet fijn om iemand kwijt te zijn die er nog is.
Ook als dat om jezelf gaat.
Tietsje van der Linden-Ypma
Leave a Comment