Met mezelf in het bos.

Nature Quest april 2019

“Gefeliciteerd!” zegt Henrik, nadat we  2 dagen en 2 nachten alleen in het bos hebben doorgebracht.

“Gefeliciteerd, want een van de grootste angsten voor veel mensen is alleen zijn met zichzelf!”
Ging het daar dan allemaal over? Het ging voor mij over meer, ik kan best goed met mezelf zijn. Ik heb ook ontdekt dat ik mezelf heel goed advies kan geven. Vooral op de momenten dat het minder leuk werd. Dat was voor mij het moment dat het donker werd, dan ben ik ineens niet meer zo’n heldin. Dit heeft te maken met een combinatie van factoren, zodat ik dan het liefst in mijn hangmat bleef liggen.

• het is donker, dus geen overzicht
• veel te veel teken gezien, ik loop liever geen onnodig risico
• de bramenstruiken die ik in het donker niet zie
• wat zie ik nog meer niet?
• weet je wat een gedoe het is om goed in een slaapzak in een hangmat terecht te komen, dat doe je liever niet over wanneer je niks ziet…

Ik gaf me zelf goed advies: “Ga maar slapen, dan is het zo weer licht of dan merk je nergens wat van” en “Neeeee, je hoeft écht niet te plassen, denk maar ergens anders aan” of “gewoon blijven slapen dat is echt het beste” en natuurlijk was ik dan klaarwakker midden in de nacht. Daarna kwam: “het is echt veilig anders laten ze niet zoveel mensen in hun eentje in het bos slapen” en “Er lopen hier geen beesten, echt niet…”etc. etc.

De 1^e nacht overleeft. Yes, joepie, wat een overwinning! Schouderklopje voor mezelf, maar dan komt nacht 2. Serieus? Wat heb ik nog te bewijzen, aan wie en aan mezelf? Ik weet nu toch dat ik dit kan, moet ik echt nog een keer en dan begint alles weer van voor af aan. Ik ga nog eerder mijn slaapzak in zo rond 8 uur (gezien de zon die nog niet onder is) en dan duurt het nog 11 uur voordat het weer licht wordt. Maar toen het uiteindelijk weer licht werd ( en ja ik heb echt ook geslapen) was daar dan de Zon, wat een cadeautje!

Voorafgaand aan de NQ was er de zweethut op donderdag. Mijn eerdere ervaring met een zweethut was nogal een heftige. Toch ging ik weer en weer zaten we hutjemutje in het hutje en bedacht ik me, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen! Maar het viel mee, m’n hoofd knalde ongeveer uit elkaar en toch kon ik het goed aan. In de zweethut zegt David iets over je afkomst, je wortels, roots, alles wat er voor gezorgd heeft dat jij jij bent en nu hier zit.
Vrij vertaald zei hij: Dat wanneer ik mijn afkomst niet volledig neem of erken of eer, ik een deel van mezelf ontken en er niet ten volle kan zijn. Dit bleef hangen en nam ik mee als intentie voor de dagen in het bos.

Hier moest ik iets mee. Kan ik mijn afkomst volledig omarmen en welk deel dan misschien niet. Ik had toch tijd genoeg de komende dagen.
En dan zit je ineens in het bos tegenover een boom. Ja je doet rare dingen alleen in het bos en je zoekt iets of iemand om mee te praten, dan praat je tegen een boom. De boom-met-de-ogen keek me aan en ik stelde mijn vraag. Deze wijze boom liet mij zien, dat wanneer je een deel van je wortels ontkent… dan val je om! Alles mag er zijn en hoort erbij.  Wie weet ga ik hier later nog eens dieper op in. Dit was de essentie van de boodschap.
Bij gebrek aan iets wat een foto maakt, we waren zonder telefoon, horloge of wat dan ook het bos ingestuurd, heb ik een tekening gemaakt van deze boom met de ogen. (ja ik weet het ook dat was niet de bedoeling, maar ik was er blij mee) Na deze tekening kwam er als automatisch achteraan. Ik Ben, Door te Zijn!

Dag 1 ik heb alles geïnstalleerd. Na een beetje zoeken en hannesen hangt de hangmat met de tarp erboven. Trots op mezelf, prima plekje en dan nu… Ik mijmer wat zou ik thuis gaan doen als ik alleen was. Nou eh.. op de bank, tv aan of een suf spelletje op de ipad en het liefst een zak m&m’s naast me…hmmm niet heel hoogstaand…  Poef! … Ik zit in het bos in m’n eentje, zonder enige comfort, alleen een stoeltje heb ik meegenomen. En ook een hangmat met slaapzak. Dit is behoorlijk uit m’n comfortzone, maar voelt wel een stuk gezonder.
Het vasten viel me mee, we hadden alleen water bij ons. Veel te veel water, had spierpijn van het sjouwen. Leven op water en af en toe een beetje ahornsiroop, dat hielp goed wanneer je wat ging duizelen. Verder alleen de natuur om me heen, de buitenlucht en in de rugzak, waar naast de noodzakelijke dingen, papier en kleurpotloden in zat.

Zaterdag was koud, echt koud! Thermo-ondergoed is dan heel fijn. Ondanks de kou toch enorm veel teken dood gemaakt, hup weg er mee! Het loopje naar de dixie houdt mijn voeten warm. Dan kijk ik even om me heen naar alle tentjes die her en der in het bos verscholen zitten. Zou iedereen het redden? En hoe? Allemaal vragen, geen antwoorden en dan weer naar mijn plekje, rondjes lopen om mezelf warm te houden.

De zon van zondag was dan ook een geschenk. Na mijn ritje naar de dixie de tarp omhoog gezet. De slaapzak omgedraaid in de hangmat en lekker loom genoten van de ochtendzon, de hommels, de vlinders en het gezang van de vele vogels. Het leven is mooi! Een enorme zachtheid overviel me, ik was trots, blij, tevreden, ik had het gered, een ervaring rijker, dankbaar en ik lag wat zwijmelend te genieten. ( of was dat toch door te weinig eten, maakt mij verder niet uit, het was een goed gevoel) Het was bijna jammer dat we werden opgehaald om in te pakken en te gaan verzamelen in het basiskamp.

Nu bijna een week verder merk ik dat het hele avontuur nog steeds doorwerkt. Maandag miste ik ineens de buitenlucht (ik? Die de buitenlucht mist… weird) En vanochtend tijdens de wekelijkse meditatieochtend was de rust en stilte er gewoon weer. Het bos heeft van alles met me gedaan, wat ik niet in woorden kan vatten. Of ik nog een keer ga? Geen idee, ik voel geen noodzaak, zeker niet voor de nacht, maar dat er wat gebeurt is zonder meer een feit.

Dankbaar voor de mogelijkheid om dit te ervaren. Dank aan, het thuisfront, David en Arjan en alle coaches/hostes van 365dagen succesvol, Henrik en zijn team, cirkelgenoten van dit weekend en iedereen die er bij was.

En natuurlijk ook dank aan mezelf!
AHO!