Volg het gevoel van je hart
Ik lees altijd met veel plezier de blogs en ervaringen van mijn lieve collega Janina Dubbeld, van kindercoach de Vuurtoren in Den Haag, over haar praktijk, maar vooral over haar ervaringen als moeder van 2 jonge knullen die net naar school gaan. Zij als HSP moeder weet heel goed als ervaringsdeskundige, wat haar knullen nodig hebben, vooral als het gaat om prikkelverwerking. Heerlijk om te lezen hoe ze daar mee omgaat.
Ineens bedacht ik me dat ik ruim 20 jaar geleden (oeps wat klinkt dat al ver) toen mijn schoolcarrière met mijn eigen kinderen begon, dat eigenlijk precies hetzelfde deed, alleen was de term HSP mij toen nog vreemd. Ik ken de wel de term kinderen die wat gevoeliger zijn. Zoals ik het nu bekijk heb ik 3 HSP kinderen de oudste de introverte HSP-er, de andere 2 wat meer extravert. En alle 3 hebben ze mij veel geleerd.
Wat ik deed was het volgende, ik keek naar wat mijn kind nodig had. Ik volgde het gevoel van mijn hart. En soms paste ik dat praktisch in, in mijn werkende leven. De kinderen gingen gewoon direct de volle week naar school, met in mijn achterhoofd, als het niet gaat, houd ik ze gewoon een middag of dagje thuis, tot ze gewend zijn aan het ritme. En zo waren ze vrij snel gewend.
Nr 1 was de gene die het meest moeite had met afscheid nemen. Hoe moeilijk ook ik had mezelf geleerd om vrij snel weg te gaan, als ik uit het zicht was, was het over.
Nr 2 was degene waarbij men zich wel eens af vroeg of ze geen ADHD had. Ik vond van niet, al kreeg ik wel vaak te horen dat ze erg druk was, maar dat was nou juist ook zo leuk aan haar. Door dit drukke karakter (en waarschijnlijk de gevoeligheid die ze daarbij goed wist te maskeren) was ze af en toe een dagje ziek. Ze had gewoon even tijd nodig om bij te tanken. Dat kwam een keer of 3 a 4 per jaar voor. Dat dagje kon ze prima missen en de energie was er weer voor 10.
Nr 3 deed het weer op zijn manier. Hij was al gewend aan het feit dat je gewoon naar school gaat, dat deden de anderen ook en fysiek was hij sterk, dus eigenlijk nooit ziek. Naast het feit dat hij in zijn schoolcarrière heel wat tegen is gekomen, waar zijn gevoeligheid deel van uit maakte. Was hij dus bijna nooit ziek. En hij zei dan wel eens, ik wil ook wel eens een dagje ziek zijn. Zag dat om zich heen, dat leek hem fijn. Dus was hij dan 1 soms 2 dagen in het jaar een dagje ziek. Waarin hij wat extra aandacht kreeg van mij en even kon doen wat hij wilde, en zo kon hij er weer tegen aan.
Als ik nu verhalen lees over HSP en hoe daar mee om te gaan, wil ik eigenlijk zeggen. HSP of niet… Volg het gevoel van je hart over wat goed is voor jou kind. Je kind op z’n tenen laten lopen zorgt voor meer uitval dan je wilt. Een dagje (desnoods praktisch inplannen, omdat je ook werkt) 1 op 1 aandacht voor je kind, omdat het dat nodig heeft, geeft zoveel ruimte om daarna weer door te gaan. Voel je vooral niet schuldig, als een kind “echt” ziek is kan het ook best en paar dagen missen op school. Wat is er fijner dan kind dat lekker in zijn vel zit.
Ik wens je een fijne schooltijd, op jullie eigen uniek wijze.
Wees lief voor jezelf en je kind.
Liefs Tietsje
Leave a Comment